Het dilemma in Nederland

Dit is een gastbijdrage van Ton Noorhoff.

Met de immigratie van moslims kwam het vraagstuk van hun integratie. De politieke partijen in het midden -christendemocraten, socialisten en liberalen, samen goed voor een meerderheid- besloten daarom hen binnen boord te halen door positieve discriminatie bij verkiezingen en benoemingen. Voor moslims was dat aantrekkelijk, want zo hoefden zij geen eigen partij te beginnen om dat te bereiken, alleen een coördinerend netwerk tussen die partijen was daarvoor nodig. Het levert hun een invloed die zelfs groter is dan die van een zichtbare partij –met een omvang gebaseerd op hun aantal- zou kunnen zijn.

Maar inmiddels gaan de nadelen van deze strategie de voordelen overtreffen. Zo’n nadeel is dat zij, eenmaal in functie, hun eigen agenda hebben, loyaal aan hun eigen achterban c.q. voorkeursstemmen. Zo doende zijn zij geen deel van de oplossing geworden, zoals gehoopt, maar deel van het probleem gebleven. Integratie is immers, wat hun betreft, niet de aanpassing van een minderheid aan de meerderheid, maar andersom. Overigens was het heel naief van die partijen om dat niet te voorzien.

Daarom proberen de middenpartijen nu, ieder voor zich, die elementen waar zij het mee eens zijn tegen de andere partijen in te zetten. Zo gebruiken de christendemocraten de visie van moslims op schepping, godslastering en samenleving tegen de liberalen en de socialisten, terwijl die op hun beurt het terugdringen van dominante christelijke symbolen, opvattingen en organisaties in het openbare leven wel kunnen waarderen.

Een ander nadeel is de weerzin die de strategie van voorkeursbehandeling oproept bij de traditionele kiezers van de middenpartijen: daarvan gaan er nu zoveel naar rechts dat de middenpartijen bij de volgende verkiezingen misschien geen meerderheid meer behalen. Dat zal ze dwingen het dilemma onder ogen te zien: hun voorkeursstrategie volhouden of verlaten. Als zij die volhouden – en daarmee de fictie van integratie – dan worden zij nog meer afhankelijk van hun moslims en die zullen samenwerking met rechts uitsluiten. Alleen met de overige partijen zouden zij een regering kunnen vormen, maar zo breed dat die nauwelijks zal kunnen
regeren.

Verlaten zij de huidige strategie, dan beginnen moslims wel een eigen partij, waarmee hun invloed tot hun die van hun aantal wordt teruggebracht. De fictie van integratie gaat dan in rook op. Eerder verloren kiezers komen wel terug, maar onvoldoende voor een meerderheid. De overigen gaan nog steeds naar rechts. Samenwerking daarmee zou een meerderheid voor een regering kunnen leveren die de segregatie erkent en vorm geeft.

De socialisten lijken zich bewust te zijn van dat dilemma en bewegen inmiddels enigzins. De christendemocraten en de liberalen waren misschien van plan dat uit te stellen tot de verkiezingen, maar misschien gooit de kredietcrisis vóór die tijd roet in het eten. De onvermijdelijke bezuinigingen zullen het voortzetten of verlaten van hun voorkeursstrategie -impliciet maar toch herkenbaar- duidelijk maken. B.v. door de mate waarin ze de gepensioneerde werkers, de werkenden en/of de uitkeringstrekkers treffen of juist ontzien. De verkiezingen zullen bijzonder boeiend zijn.

Lees verder op http://sargasso.nl/archief/2009/05/15/het-dilemma-…

• Zieke bejaarde start Moslimpartij
• Vogelaar: ‘NederMoslims zijn domme boeren’
• Twaalf nieuwkomers in top-50 CDA-kandidatenlijst
• Nederland verliest zijn intolerantie
• Geen respect voor de Koran

Je kunt hieronder een reactie geven of gebruik een trackback via je eigen site.

Geef een reactie:

Reacties zijn ook te volgen via een RSS 2.0 feed.